Demolitionarios

Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα.
Και μόνο ο ορισμός της λέξης θα δικαιολογούσε μια μακρά και επίπονη κουβέντα, μετά από πολλά λίτρα κρασί. Αυτό που εννοώ εδώ, τέλος πάντων, είναι τι εικόνα έχετε σχηματίσει για όλο αυτό που σας περιτριγυρίζει, και στα πλαίσια του οποίου ζείτε. Ο καθένας έχει και την δική του μοναδική αντίληψη της πραγματικότητας. Πράγμα που σημαίνει πολλές μικρές πραγματικότητες.

Έχω μια πραγματικότητα βουτηγμένη στα σκατά. Σκατένια από κάτω ως πάνω. Που βρωμάει απ’ τη σήψη των νεκρών σωμάτων που περπατάνε στο δρόμο και τρέχουν για να προλάβουν να πληρώσουν τον λογαριασμό. Μια πραγματικότητα που στα σκαλοπάτια της σκοτώνει τα παιδιά της με τον πιο γλυκό ύπνο. Που στα σπλάχνα της πνίγονται κραυγές μεταναστών που βασανίζονται. Που στα μπαλκόνια της φοράνε γραβάτα από σκοινί οι ατυχείς πελάτες των τραπεζών, που δεν διάβασαν τα ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος της διαφήμισης. Που στα μεγαλόπρεπα μέγαρά της, σουλατσάρουν οι μεγαλόπρεποι αντιπρόσωποι του λαού, που γνωρίζουν άπταιστα,
ή εν ανάγκη παράγουν, το νόμο που θα τους επιτρέψει να χεστούν στο χρήμα, ενώ για μένα έχουν χτίσει ήδη ένα κελί, με διακόσμηση τεκμήρια και φόρους.
Έχω μια σκατένια πραγματικότητα που μου τρώει το μυαλό. Κάθε μέρα μου παίρνει κάτι μακριά, με κάνει πιο σακάτη και άρρωστο. Μου παίρνει ένα ένα τα όνειρα μου και τα σκοτώνει απέναντι μου. Μια μια της ιδέες μου. Και ένα ένα αυτά που αγαπώ.
---
Τα πιο όμορφα εγχειρήματα είναι αυτοογρανωμένα. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από αγάπη, για να οικειοποιηθείς έναν χώρο, για να τον κάνεις δικό σου, στέκι, για να τον κάνεις την κρύα γωνιά που ζητάς να ξεφύγεις κάποια απογεύματα. Και το στέκι της προοδευτικής τούμπας μπορεί να περηφανεύεται γι αυτό, γιατί απ’ το τίποτα έγινε ένα μικρό θαύμα, ένας χώρος απάγκιο από την σαπίλα του κόσμου μας. Όχι πως τετραγωνίσαμε τον κύκλο, απλά ένας νεκρός για πολλά χρόνια χώρος είδε σε έναν χρόνο όσα δεν πίστευαν ποτέ ότι θα δουν οι τοίχοι αυτοί.
Είναι οι τοίχοι που χρωματιστήκαν τα περίεργα εκείνα απογεύματα του Ιουλίου. Μόλις είχες γυρίσει από μια τρελή προοδευτική εκδρομή στην Ιταλία κι είχες ένα μυαλό που ακροβατούσε ανάμεσα στη θλίψη και την ευτυχία, και μ’ αυτά τα χρώματα ζωγράφισες.
Είναι ο χώρος όπου πραγματοποιήθηκαν μνημειώδεις διαφωνίες και άλλοι τόσοι καυγάδες, για να μπορέσουν να πάρουν μορφή τα όνειρα μας. Κι όσο κι αν προσπαθήσαμε, μανιασμένοι απ το ποτό, δεν συμφωνήσαμε ποτέ. Κι είναι αυτο το όμορφο, γιατί ακόμα πλάθουμε τα όνειρα μάς λίγο λίγο την φορά.
Εκεί έζησες την χαρά, σε μια μεγάλη αγκαλιά από ξίδια, κι εκεί έπνιξες τις τόσες λύπες στα περίεργα τσίπουρα και στα γεμάτα αγάπη 'δεν πειράζει' και τα χτυπήματα στη πλάτη.
Είναι εκεί που μπήκες θλιμμένος, με κεφάλι κατεβασμένο, για να το σηκώσεις και να δεις μια τεράστια αγκαλιά από φίλους να σε περιμένει.
Είναι ο χώρος που της έπιασες το χέρι, κι ο ίδιος χώρος που άρχισαν τα ψυχρά βλέμματα.
Είναι εκεί που έφαγες μέρες ολόκληρες να χρωματίζεις τα νέα σου πανιά με όση αγάπη χωρούσε στο πινέλο σου.
Εκεί που ένα βραδύ μετά από τσιπουρο 'χόφμαν' μίλησες με τον μάγο, αλλά ακόμα δεν το παραδέχτηκες σε κανέναν.
Εκεί που έχεις κάνει τα μοναχικά σου τσιγάρα, με το μυαλό στον επόμενο αγώνα.
Εκεί που τραγούδησες με την σωτηρία, τις πιο πικρές αλήθειες.
Εκεί που ήπιες με έναν νέο φίλο, χωρίς κανείς να σας βλέπει, και λύσατε, έτσι απλά, τα μυστήρια της ζωής.

Το στέκι της προοδευτικής μπορεί να είναι για σένα τα γραφεία μιας ομάδας ποδόσφαιρου β' τοπικού πρωταθλήματος που κάποιοι άρρωστοι χώσανε κάτι καναπέδες και πήρανε μια κάβα μπύρες. Μπορεί όμως και να είναι το καταφύγιο των πραγμάτων που, όσο και αν κάποιοι το προσπαθούν, δεν θα αφήσουμε να χαθούν. Εδώ μέσα θα προστατεύονται με το όνειρο, την ελπίδα και την προσμονή της μέρας που θα κοιταχτούμε στα μάτια και θα κουβεντιάσουμε, περήφανοι και ελεύθεροι.

Κάθε σαββατοκύριακο μετά τον αγώνα της εκρηξάρας και κάθε πέμπτη από τις 7 σας περιμένουμε για μπυροξιδοκαταστάσεις, πάντα με τα πολυβραβευμένα και παγκοσμίου φήμης μεζεκλίκια μας, με τις περίεργες μουσικές μας και με πολύ
διάθεση για κουβέντα.
'tng'